Rozdział 14

W nocy ledwo co zmrużyłem oczy. Miałem totalny mętlik w głowie. Z jednej strony kochałem Louis'a i byłem tego pewien, ale zawsze jest ta druga, gorsza strona medalu, którą w moim przypadku jest to strach. Tak, bałem się. Bałem się opinii ludzi. Co moja rodzina i przyjaciele powiedzieliby na to, że jestem gejem ? Nadal byli by ze mnie dumni ? A co z naszymi fanami ? Przecież znienawidziliby nas za to, a zespół by upadł.

Naprawdę nie wiem czego chcę. Motam się w tym wszystkim. Te wszystkie słowa, gesty.. daję przez nie nadzieję Louis'owi. Podziwiam go i bez oporów mogę nazwać go swoim autorytetem. Jest taki silny, odważny, wie czego chce w życiu.

Pogubiłem się w swoim życiu, tego byłem pewien. Dlatego postanowiłem zrobić sobie przerwę. Mam dość tego, że ranię Lou. Muszę wyjechać i wszystko sobie przemyśleć. Nie wiem co na to chłopaki, na pewno ich zawiodę, ale muszę opuścić zespół. Chcę wrócić do domu, do Holmes Chapel. Nie wiem na jak długo, mam tylko nadzieję, że Louis na mnie zaczeka.

Przemyślałem dokładnie sprawę i wykręciłem w telefonie numer Simon'a. Bałem się tej rozmowy. Wiedziałem, że wyjdę teraz na zagubionego w tym wielkim świecie muzycznym chłopczyka, ale nie było to dla mnie najważniejsze. Umówiłem się z nim na rozmowę, więc wskoczyłem w czyste ciuchy i wyszedłem z domu. Niedługo potem zaparkowałem samochód pod siedzibą Syco Music. Idąc po schodach do biura Simon'a, zastanawiałem się co powiedzieć. Bałem się jego reakcji, bałem się, że nie pozwoli mi odejść. W końcu stanąłem pod jego drzwiami i wszedłem do środka. ' Wujek ' rozmawiał właśnie przez telefon dlatego tylko skinął głową, abym usiadł. Tak też zrobiłem. Splotłem swoje dłonie na kolanach i ciągle przygryzałem wargę ze zdenerwowania.

- Co cię sprowadza, Harry ? - zapytał odkładając telefon na biurko.

- Chcę odejść z zespołu. - odparłem i zamykając oczy odwróciłem głowę w bok.

- Co ? - zdziwił się. - Zdajesz sobie sprawę z powagi tej sprawy ?

- Tak, Simon. Zdaję sobie z tego sprawę.

- Cieszy mnie to. A mógłbyś podać mi powód, dlaczego chcesz opuścić zespół ?

- Po prostu, mam dość bycia sławnym. Nie chcę być już oceniany na każdym kroku przez ludzi, którzy gówno o mnie wiedzą, a wydaje im się, że wiedzą więcej niż ja. Chcę być wolny i żyć normalnie, a nie pod blaskiem fleszy. Wytrzymałem już dużo, ale teraz.. nie potrafię.

- Trzeba było o tym pomyśleć zanim zdecydowałeś się na śpiewanie! Harry nie możesz sobie od tak przyjść do mnie i powiedzieć, że odchodzisz. A chłopaki ? Zostawisz ich ? Po za tym masz kontrakt, nie możesz sobie tak po prostu odejść !  - ton jego głosu był o wiele cięższy niż zwykle, nie widziałem go takiego wkurzonego. Trwaliśmy przez chwilę w ciszy, aż w końcu Simon zabrał głos. - Dobra młody. Zrobimy tak. Daję ci góra miesiąc wolnego. Nowy album jest już nagrany, a na razie zajmujecie się wywiadami i występami. Powiemy, że jesteś chory i nie dasz rady śpiewać przez jakiś czas. Tyle mogę dla ciebie zrobić.

- Niech będzie. Naprawdę mi przykro i przepraszam. - odpowiedziałem po chwili.

- Harry zastanów się dobrze. Śpiewanie było twoim marzeniem i spełniło się. Masz masę fanów, którzy na ciebie liczą i przyjaciół w zespole, którzy bez ciebie pewnie sobie nie poradzą. One Direction to pięciu chłopaków, nie czterech. Jeśli odejdziesz, to pociągniesz za sobą także resztę. Chcesz zniszczyć to na co tak ciężko pracowaliście ? Wiem, że nie jest wam łatwo, macie swoje prywatne sprawy i problemy. Ale wszystko da się naprawić. Masz dużo czasu do przemyślenia, więc wykorzystaj go dobrze. - jego słowa dały mi dużo do zrozumienia. Byłem mu naprawdę wdzięczny i cieszę się, że ta sprawa nabrała takiego obrotu.

- Dziękuję, Simon.  - posłałem mu niemrawy uśmiech i opuściłem jego biuro, po czym jak najprędzej udałem się do domu.

Spakowałem swoje rzeczy do walizki i usiadłem na niej pochylając głowę w dół. Schowałem twarz w dłoniach i jeszcze chwilę zastanawiałem się czy dobrze robię. Stanąłem na nogi i znalazłem jakąś czystą kartkę i długopis. Zacząłem na niej pisać list. List do Louis'a. Nie potrafiłem powiedzieć mu wprost, że wyjeżdżam i zostawiam jego, jak i zespół.

 Kochany Lou,

boję się, że nigdy mi tego nie wybaczysz, ale mam nadzieję, że mnie zrozumiesz.Pogubiłem się w swoim życiu, potrzebuję czasu na przemyślenie wszystkich spraw, dlatego wyjeżdżam do domu. Chcę żebyś wiedział, że moje uczucia do ciebie są prawdziwe i nie zmieniły się. Kocham cię, wiedz o tym. Ale nie mam pewności, że jestem gotów na taki związek i czy naprawdę tego chcę. Nie chcę cię ranić. Zostawiam zespół na jakiś czas,ale  wiem, że dacie sobie radę beze mnie.

      Przepraszam, kocham Cię !

       Harreh .

Rozejrzałem się ostatni raz po domu i zostawiłem list w jego pokoju. Wziąłem do ręki walizkę i zapakowałem ją do samochodu, po czym odjechałem. Przez całą drogę do domu, w oczach tliły mi się łzy. Myślałem ciągle nad tym jaka będzie reakcja Louis'a. Bałem się tego, że go zawiodłem. W jego oczach jestem teraz tchórzem, który nie potrafi przyznać się do swoich uczuć. Czy on mi to wybaczy ?

Zajechałem wreszcie pod rodzinny dom. Wyłączyłem silnik i wysiadłem z pojazdu chcąc jak najszybciej znaleźć się w środku. Kiedy wszedłem do salonu zobaczyłem siedzących na kanapie mamę z ojczymem, którzy byli w szoku na mój widok. Oboje uściskali mnie na powitanie i zaczęli wypytywać mnie o powód przyjazdu.

- Nic się nie stało, tylko potrzebowałem odpoczynku. - wyjaśniłem w skrócie nie chcąc wnikać w rzeczywisty powód.

- Rozumiem. Cieszę się, że jesteś synku.

- Mogę was o coś prosić ? - spytałem ze zwieszoną głową.

- Tak, zawsze.

- Chciałbym, żebyście nie przynosili do domu, żadnych gazet czy czegokolwiek gdzie pisałoby cokolwiek o zespole.

- Oczywiście, Harry. Ale na pewno wszystko w porządku ? - zmartwiła się Anne.

- Tak, w porządku. - posłałem jej niemrawy uśmiech i chwyciwszy za swoją walizkę udałem się do swojego pokoju. Odłożyłem ją obok szafki i położyłem się na łóżku. Ciekawiło mnie co robią teraz chłopaki. Są na mnie źli ? Jak zareagował Louis ? Zraniłem go bardzo ? Nie wiedząc nawet kiedy, przez te wszystkie myśli, zasnąłem.

Kiedy się obudziłem był już ranek. Wstałem z łóżka i wyszedłem z pokoju. Na korytarzu roznosił się zapach grzanek, które zawsze przygotowywała mi mama na śniadanie. Na samą myśl się uśmiechnąłem. Wszedłem do kuchni skąd wydobywała się ta woń. Przy stole siedziała Anne i Gemma, której już długo nie widziałem.

- Harry ! - zawołała z uśmiechem na mój widok i podeszła aby mnie przytulić. Uścisnąłem ją i uświadomiłem sobie jak bardzo mi jej brakowało.

- Też tęskniłem, Gemm. - odpowiedziałem rozbawiony jej czułością. Usiedliśmy przy stole i zabraliśmy się za jedzenie śniadania.

- Dobrze się składa, że przyjechałeś. Zaprosiłam dziś na kolację Liam'a, mamy wam coś do powiedzenia. - powiedziała szczęśliwa. Spojrzałem na nią podejrzliwym wzrokiem na co ona się zaśmiała.

- Mam rozumieć, że wam się układa ? - spytałem.

- Tak, jest wspaniale.

- Cieszę się.

Po śniadaniu poszedłem wziąć prysznic, aby się odświeżyć i ubrałem na siebie czyste ubranie. Wróciłem do pokoju, a moją uwagę przykuł leżący na łóżku telefon. Przypomniałem sobie, że po wczorajszej wizycie u Simon'a wyłączyłem go, uciekając od rozmowy z chłopakami. Wziąłem komórkę do ręki i od razu po włączeniu ukazała mi się wiadomość o 13 nieodebranych połączeniach od chłopaków z zespołu. Żadne jednak nie było od Louis'a, co bardzo mnie zmartwiło.

- Harry, pojechałbyś ze mną na zakupy ? Muszę coś kupić na tę kolację. - weszła nagle Gemma, prosząc mnie o przysługę.

- Jasne. - odpowiedziałem, nie odrywając wzroku od telefonu. W końcu wyłączyłem go i zostawiłem na biurku, po czym wyszedłem.

- Dokąd siostro ? - spytałem zmierzając do samochodu.

- Na miasto. - odpowiedziała. Wsiedliśmy do Range Rover'a i odjechaliśmy w kierunku centrum. Dzięki jej obecności mogłem ucieć od myśli o Lou, ponieważ ciągle zapuszczała jakąś muzykę i opowiadała mi o śmiesznych sytuacjach jakie przeżyła z Liam'em. Po jakimś czasie dojechaliśmy na parking przy jednej z ulic. Na szczęście Gemma była zdecydowaną dziewczyną i szybko zakupiła to co chciała. Zapakowaliśmy zakupy do bagażnika i odjechaliśmy.

- Harry, właściwie to czemu przyjechałeś ? - zapytała nagle.

- Mama ci nie mówiła ? Chciałem trochę odpocząć od zespołu.

- To mi mówiła, ale znam cię zbyt dobrze, żeby w to uwierzyć.

- O czym ty mówisz ? - odparłem zakłopotany.

- O tym, że wiem, że chodzi o coś więcej. Miesiąc wolnego to nie w twoim stylu. Przecież nie zostawiłbyś chłopaków na taki czas, bo jesteś zmęczony.

- Nie chcę o tym rozmawiać, Gemm. 

***

Rozdział zawdzięczacie  Just <3      !
Jak by co czekałam cały tydzień aż ktoś się zlituje i bd 20 komentarzy . 

Niedługo już bd koniec Larrego także jeszcze może rozdział i epilog i bd sie żegnać : )